در ۱۸ دسامبر ۲۰۰۷، مجمع عمومی سازمان ملل متحد قطعنامه ای را تصویب که دوم آوریل به عنوان روز جهانی آگاهی از اوتیسم نامگذاری شده که شعار امسال این روز، «چالش ها و فرصت ها در جهانِ پساکرونا (Challenges and Opportunities in a Post-Pandemic World)» است.
به گزارش پایگاه روابط عمومی بهداشت و درمان صنعت نفت گچساران؛ هدف از این روز جهانی، یادآوری و ترغیب کنش‌های کشورهای عضو در سازمان ملل متحد در جهت افزایش آگاهی در مورد افراد مبتلا به اختلال اسپکتروم اوتیسم (ASD) در سراسر جهان است تا مردم شناخت بهتری از این افراد داشته باشند. اوتیسم، یک اختلال رشدی مغز است که در سالهای اولیه زندگی بروز نموده و شاخصه اصلی آن ضعف در ارتباط و تعاملات اجتماعی و بروز رفتارهای کلیشه‌ای است و گرامیداشت این روز به منزله لزوم آگاهی بیشتر از احوالات افراد دارای این اختلال و درک شرایط آنان است.
بیماری اوتیسم یا 'درخودماندگی' از بیماری هایی است که باعث اختلال در ارتباطات اجتماعی و تعامل فرد با دیگران می‌شود و عاملی برای مشکلات رفتاری فرزندان به شمار می رود.
کودکانی که به این بیماری دچار می شوند از جامعه کناره‌گیری نمی کنند بلکه از ابتدا هرگز به طور کامل به جامعه وارد نمی‌شوند ولی می‌توان با استفاده از شناخت به موقع و روش درمانی مناسب، آنها را وارد اجتماع کرد.
کودکان اوتیسمی معمولا در تقابل‌های اجتماعی و رفتارهای هیجانی خود در مواجهه با اطرافیان دچار مشکل هستند به طوری که در پاسخ به دیگران عکس‌العمل‌های غیرمعمول از خود بروز می‌دهند و قادر به برقرار کردن تماس چشمی مناسب نیستند.
یکی از مشخصه‌های این بیماری تاخیر شدید در رشد زبان است که البته باید با علائم دیگر این بیماری همراه باشد یعنی هر کودکی که در رشد زبان تاخیر داشته باشد، بیمار اوتیسمی نیست و این کودکان به صورت معمول الگوهای رفتاری محدود و تکراری و کلیشه‌ای دارند و تغییر در محیط اطراف آنها موجب آزارشان می شود.
هر چند علایم و شدت آن در افراد مختلف، متفاوت است، اما همه انواع اوتیسم بر توانایی برقراری ارتباط با دیگران توسط کودک، تاثیر می گذارند.
علایم ابتلا به اوتیسم شامل تاخیر در یادگیری صحبت کردن و یا اصلا صحبت نکردن، انواع رفتارها، علایق و بازی های تکراری برای مثال تاب خوردن مداوم، علاقه غیرطبیعی به بعضی از اشیا و ناراحت شدن در صورت تغییر برنامه روتین زندگی، ناتوانی در گفتن اسم، برقراری ارتباط چشمی، اجتناب از نوازش شدن و بغل شدن و یا کمک نخواستن، ناتوانی از شروع مکالمه و صحبت با دیگران و یا عدم توانایی در حفظ مکالمات، حساس بودن به نور، صدا و یا لمس شدن و در عین حال بی توجهی به درد، عادات غذایی عجیب، همچون خوردن تعداد کمی از انواع غذا و یا خوردن مواد غیرخوراکی همچون گچ یا خاک و رفتار خودزنی مثلا کوبیدن سر به زمین یا دیوار و یا با دست هاست.
در افراد اوتیستیک ممکن است رفتارهایی از قبیل اصرار بر یکنواختی و مقاومت در برابر تغییرات، استفاده از اداها و اشاره به جای کلمات در بیان نیازهای خود، تکرار کلمات، خنده نابجا، گریه بی مورد، نشان دادن استرس و نگرانی بی علت، ترجیح بر تنهایی، پرخاشگری، عدم تماس چشمی، عدم یادگیری با روشهای معمول آموزشی، انجام بازی های غیر عادی، دلبستگی غیر عادی به بعضی از اشیا و نداشتن حرکات بدنی به صورت نرم و عادی نیز بروز کند.
همه کودکان از هر نژاد و ملیتی ممکن است دچار بیماری اوتیسم شوند اما عواملی خاص شامل جنسیت کودک، سابقه خانوادگی و سن والدین است.
در خصوص جنسیت کودک باید گفت که پسرها چهار تا پنج برابر بیشتر در خطر ابتلا به بیماری اوتیسم هستند.
در خانواده هایی که یک کودک مبتلا به اوتیسم وجود دارد، خطر اینکه کودکی دیگر با این بیماری داشته باشند، بیشتر است.
هنوز هیچ راهی برای پیشگیری از ابتلای کودک به اوتیسم یافت نشده است با این حال با درمان به موقع بیماری بهبود یافته و مهارت های اجتماعی و کلامی کودک ارتقا پیدا می کند.
اوتیسم در سراسر دنیا دیده می شود و نژاد، مکان زندگی، میزان سواد، وضعیت مالی و شیوه زندگی تاثیری در شانس بروز اوتیسم ندارند.
اوتیسم یکی از پنج بیماری است که در مجموع به آنها ' اختلالات نافذ رشد ' می گویند، این پنج بیماری عبارت از اوتیسم، اختلال آسپرگر، اختلال عدم تمرکز دوران کودکی، اختلال رِت و اختلالات نافذ رشد هستند.