۱درصد جمعیت جهان از لکنت زبان رنج می برند

به گزارش پایگاه روابط عمومی بهداشت و درمان صنعت نفت گچساران؛ روز ۲۲ اکتبر نخستین بار در سال ۱۹۹۸ میلادی به عنوان روز جهانی آگاهی از لکنت زبان انتخاب شد تا سالیانه همراه با گرامیداشت این روز به مردم جهان، در مورد این اختلال گفتاری-ارتباطی اطلاع‌رسانی شود.

لکنت زبان یک اختلال گفتاری است که با تکرار اصوات، سیلاب‌ها یا کلمات، کشیدن آواها و وقفه در کلام همراه است. افرادی که به لکنت زبان دچارند، می‌دانند چه می‌خواهند بگویند اما در تولید جریان عادی کلام مشکل دارند. حدود یک درصد از جمعیت کل جهان از این اختلال گفتاری رنج می‌برند. لکنت زبان می‌تواند فرد مبتلا را در برقراری ارتباط با دیگران دچار مشکل کند که اغلب بر کیفیت زندگی و روابط شخصی وی اثر می‌گذارد.

لکنت زبان ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد اما بیشتر در کودکان بین ۲ تا ۶ سال که در حال فراگیری مهارت‌های زبانی هستند، ظاهر می‌شود. احتمال بروز لکنت زبان در پسران دو تا سه برابر دختران است. لکنت زبان در بیشتر کودکان در گذر زمان از بین می‌رود اما در حدود ۲۵ درصد از افراد مبتلا، این اختلال ارتباطی تا پایان عمر با آن‌ها می‌ماند.

اختلال گفتاری لکنت زبان بر دو قسم است؛ لکنت زبان تکاملی (developmental) و عصب‌زا (neurogenic). لکنت زبان تکاملی رایج ترین نوع لکنت زبان است که هم زمان با مرحله زبان باز کردن و یاد گرفتن مهارت‌های زبانی در کودکان اتفاق می‌افتد. لکنت زبان عصب‌زا ممکن است در پی بروز سکته مغزی، ضربه به سر و دیگر انواع صدمات مغزی در فرد ایجاد شود.

اگرچه لکنت زبان در حال حاضر علاج مشخصی ندارد اما روش‌های درمانی متنوعی برای کنترل این مشکل وجود دارند. ماهیت این روش‌های درمانی متناسب با سن، اهداف ارتباطی و دیگر فاکتورها متفاوت است.

تمرکز بیشتر گفتاردرمانی‌ها برای نوجوانان و بزرگسالانی که از لکنت زبان رنج می‌برند، بر آن است تا به این افراد در فراگیری راه‌هایی برای کنترل لکنت به هنگام حرف زدن کمک شود. از جمله این روش‌ها می‌توان به آرام صحبت کردن، تنظیم تنفس و یا گذر تدریجی از جواب‌های تک سیلابی به کلمات طولانی‌تر و جملات پیچیده‌تر اشاره کرد. این جلسات همچنین به کنترل اضطراب ناشی از صحبت کردن در شرایط و موقعیت‌های خاص کمک می‌کنند.

سازمان غذا و دارو هیچ دارویی را به عنوان درمان قطعی لکنت زبان تایید نکرده است. با این وجود داروهایی که برای درمان مشکلاتی چون صرع، اضطراب یا افسردگی به تایید رسیده‌اند، در درمان این اختلال نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند. اما عوارض جانبی شدید این داروها استفاده از آن‌ها را در درازمدت غیرممکن می‌کند.

برخی افرادی که لکنت زبان دارند از دستگاه‌های الکترونیکی برای کنترل روانی کلام استفاده می‌کنند. یکی از این نوع دستگاه‌ها درست مثل یک سمعک در داخل گوش قرار گرفته و به طور دیجیتال صدای فرد را با کمی تغییر در گوشش به گونه‌ای بازپخش می‌کند که گویی بدون لکنت حرف می‌زند. استفاده از دستگاه‌های الکترونیک در برخی افراد به ارتقاء سطح روانی کلام در یک بازه زمانی نسبتاً کوتاه کمک می‌کند.