واقعیتهای مهم درباره تومورهای مغزی

به گزارش پایگاه روابط عمومی بهداشت و درمان صنعت نفت گچساران؛ هدف اصلی این روز توجه جدی به تومورهای مغزی است تا همگان در جهت حفظ سلامتی و تندرستی خود گام بردارند و متولیان امر برنامه هایی در این راستا برگزار می کنند.

تومور مغزی مجموعه‌ای از سلول‌های غیرعادی است که درون مغز تجمع کرده و یک توده غیرطبیعی را تشکیل می‌دهند. تومورهای مغزی ممکن است سرطانی (بدخیم) یا غیر سرطانی (خوش‌خیم) باشند. جمجمه که در برگیرنده مغز است،‌ ساختار سخت و انعطاف‌ناپذیری دارد و رشد هرنوع توده در چنین فضای محدودی می‌تواند مشکل‌ساز شود. صرف‌نظر از بدخیم یا خوش‌خیم بودن تومور، رشد آن درون مغز موجب افزایش فشار درون جمجمه می‌شود و این فشار می‌تواند به مغز آسیب وارد کرده یا موجب مرگ شود.

تومورهای مغزی در دو گروه تومورهای اولیه و ثانویه دسته‌بندی می‌شوند. تومورهای اولیه درون مغز شکل می‌گیرند و بسیاری از آن‌ها خوش‌خیم هستند. تومورهای ثانویه که با عنوان تومورهای متاستازی هم شناخته می‌شوند، زمانی شکل می‌گیرند که سلول‌های سرطانی سایر اندام‌ها مانند ریه یا سینه به بافت مغز رسیده و در آن گسترش می‌یابند.

گلیوما (Glioma): یکی ازتومورهای اولیه سیستم عصبی مرکزی است که در نخاع یا مغز بروز می‌کند و منشاء آن از سلول‌های  گلیال است. سلول‌های گلیال معمولا ساختار سیستم عصبی مرکزی را پشتیبانی می‌کنند، مواد مغذی را در اختیار این سیستم عصبی قرار می‌دهند، ضایعات سلولی را پاکسازی کرده و نورون‌های مرده را تجزیه می‌کنند. منشاء گلیوما ممکن است انواع مختلف سلول‌های گلیال باشند. گلیومای خفیف توموری است که در سلول‌های پیشتیبان و محافظ سیستم عصبی مغز تشکیل می‌شود و درمان آن شامل جراحی، پرتودرمانی و شیمی‌درمانی است.

گلیوبلاستوما (Glioblastoma) : شایع‌ترین تومور بدخیم اولیه سیستم عصبی مرکزی است که در نخاع یا مغز بروز می‌کند.

الیگودندروگلیوم (Oligodendroglioma) : نوعی گلیوما است که از یاخته الیگودندروسیت نشات می‌گیرد.

تومور آستروسیتوما (Astrocytoma): نوعی گلیوما محسوب می‌شود که منشا آن سلول‌هایی تحت عنوان آستروسیت‌ هستند. این سلول‌ها وظیفه پشتیبانی از سلول‌های عصبی را بر عهده دارند.

نورومای آکوستیک (Acoustic neuroma): تومور خوش‌خیم عصب هشتم جمجمه‌ای است.

تومورهای هیپوفیز (Pituitary tumors): تومورهای هیپوفیز توده‌هایی هستند که در هیپوفیز تشکیل می‌شوند.

مننژیوما (Meningioma): مننژیوما در سلول‌های غشای احاطه‌کننده مغز و نخاع به وجود می‌آیند.

مدولوبلاستوما (Medulloblastoma): نوعی تومور بدخیم است که منشاء آن از مخچه است.

کوروئید پلکسوس کارسینوما (Choroid plexus carcinoma): این تومور در فضایی از مغز که بطن نام دارد ایجاد می‌شود.

کرانیوفارنژیوما (Craniopharyngioma): شایع‌ترین اختلال هیپوتالاموسی است و منجر به اختلال هیپوفیز می‌شود.

اپندیموما (Ependymoma): از تغییر نئوپلاست سلول‌های اپندیمال نشات می‌گیرد.

متاستازهای مغزی یا تومورهای ثانویه، بخش عمده موارد سرطان مغز را به خود اختصاص می‌دهند. این نوع سرطان‌ها در یکی از اندام‌های بدن آغاز شده و سپس به مغز می‌رسند. سرطان‌های ریه، سینه، کلیه و پوست قابلیت متاستاز به مغز را دارند. تومورهای ثانویه همواره بدخیم هستند. تومورهای خوش‌خیم هرگز از یک اندام به اندام دیگر گسترش نمی‌یابند.

تومورهای خوش خیم هم ممکن است منجر به مشکلات جدی شوند. علت خطرساز شدن تومورهای مغزی این است که جمجمه یک فضای محدود و بسته از جنس استخوان ضخیم است و به همین علت هر چیزی که درون جمجمه یا خارج از بافت مغز رشد کند فضای زیادی را اشغال کرده و به نقاط حساس مغز فشار وارد می کند. به همین علت در مورد تومورهای مغزی تنها به نوع آن ها توجه نمی شود، بلکه محل شکل گیری تومور هم دارای اهمیت زیادی است.

تومورهای مغزی از جمجمه خارج نمی شوند. تمام تومورهای مغزی دارای این ویژگی مشترک هستند که به سایر اندام ها سرایت نمی‌کنند؛ زیرا نحوه دسترسی آن‌ها به رگ‌های خونی با سایر اندام‌های بدن متفاوت است.

علایم و نشانه‌های یک تومور مغزی بسته به اندازه، موقعیت و نرخ رشد آن متفاوت است؛ اما به طور کلی می‌توان موارد زیر را از علایم تومور مغزی دانست:

 ابتلا به سردرد یا تغییر الگوی سردردها، سردردهای مکرر که دفعات یا شدت وقوع آن‌ها افزایش می‌یابد، حالت تهوع یا استفراغ غیرقابل توضیح، مشکلات بینایی مانند تاری دید، دوبینی یا از بین رفتن دید محیطی، از دست دادن تدریجی حس لامسه یا قدرت حرکت در یک بازو یا پا، مشکل در حفظ تعادل، اختلالات گفتاری، سردرگرمی در امور روزمره، تغییرات رفتاری یا شخصیتی، تشنج، به ویژه درافرادی که فاقد سابقه تشنج هستند و مشکلات شنوایی

متاسفانه هیچ راه موثری برای جلوگیری از تشکیل و رشد تومورهای مغزی وجود ندارد. با وجود این پزشکان توصیه می کنند که افراد، به ویژه افراد کمتر از ۱۸ سال، تا حد ممکن از قرار گرفتن در معرض تشعشعات شدید اجتناب کنند.