متخصص بیماری‌های داخلی بیمارستان نفت گچساران؛ زیر و بم بیماری آبله میمونی را تشریح کرد

به گزارش پایگاه روابط عمومی بهداشت و درمان صنعت نفت گچساران؛ دکتر عبدی‌زاده اینگونه توضیح داد: که بیماری آبله میمونی یا بیماری مانکی پاکس (monkeypox) یک بیماری ویروسی از خانواده آبله و هم خانواده ویروس آبله، واکسینیا و آبله گاوی است.

وی در خصوص بیماری امپاکس (آبله میمونی) توضیح داد: که این بیماری یک بیماری مشترک بین انسان و حیوان است و به دلیل جلوگیری از انگ زدن به حیوانات و مناطق جغرافیایی خاص، نام آن در سال ۲۰۲۲ توسط سازمان جهانی بهداشت از مانکی پاکس (آبله میمون) به امپاکس تغییر یافت.

متخصص بیماری‌های داخلی شاغل در بیمارستان نفت گچساران افزود: دلیل دیگر این تغییر نام، این بود که علاوه بر میمون‌ها، سایر حیوانات نیز می‌توانند با ویروس آبله میمون آلوده شوند و بیماری را به انسان سرایت دهند.

این پزشک متخصص خاطر نشان کرد: در میان انسان‌ها، نخستین مورد ابتلاء به آبله‌میمون در سال ۱۹۷۰ گزارش شد. در سال ۲۰۰۳ نیز مقام‌های بهداشتی آمریکا یک مورد از ابتلاء به این ویروس را در این کشور  گزارش دادند.

وی، تب، سردرد، دردهای عضلانی و خستگی را از علایم اولیه ابتلا به آبله میمونی برشمرد و اظهار داشت: آبله میمونی باعث تورم گره‌های لنفاوی می‌شود و دوره بین آلودگی به عفونت تا بروز علائم هفت تا ۱۴ روز بوده و باید بیمار در قرنطینه باشد و استراحت کامل را انجام دهد. این بیماری باعث تورم گره های لنفاوی می شود و دوره بین آلودگی به عفونت تا بروز علائم هفت تا ۱۴ روز است، بیمار باید در قرنطینه باشد

به گفته دکتر عبدی‌زاده البته آبله میمون دو مرحله اولیه و ثانویه دارد. وقتی این ویروس وارد بدن می‌شود ممکن است بین یک تا دو هفته هیچ علامتی نداشته باشد و گفته می‌شود بین ۵ تا ۲۱ روز علامتی ندارد. اما وقتی دوره کمون و پنهان آن خاتمه پیدا می‌کند، با علائم عمومی نظیر تب، سردرد شدید، درد عضلانی، کاهش انرژی بدن، کمر درد و تورم غدد لنفاوی شروع می‌شود و در کل ابتلا به ویروس آبله میمونی ابتدا با این علائم عمومی خواهد بود.

وی در خصوص تاریخچه آبله میمون اظهار داشت: آبله میمونی یا مانکی پاکس نخستین بار در سال ۱۹۵۸ در دو گروه از میمون‌های یک مرکز تحقیقاتی گزارش شد و نخستین گزارش شیوع انسانی به عنوان یک بیماری حدود ۸۰ سال پیش در جمهوری کنگو بود و بعد از آن فقط در برخی کشورهای آفریقای غربی گزارش شد.

وی ادامه داد: تماس نزدیک و طولانی با فرد بیمار، تماس نزدیک با حیوان بیمار، لمس زخم یا مایعات بدن فرد بیمار، استفاده یا دست زدن به وسایل شخصی بیمار،خوردن گوشت آلوده، گاز گرفته شدن توسط حیوان بیمار و آمیزش جنسی و رابطه جنسی محافظت نشده را از جمله رااهای انتقال آبله میمون عنوان کرد.

دکتر عبدی‌زاده افزود: سازمان جهانی بهداشت در رابطه با میزان خطر بیماری آبله میمون اظهار کرده که خطر فعلی ابتلاء به این بیماری برای عموم مردم کم است. متخصصان معتقدند اگر آبله میمون در میان گروه‌های آسیب‌پذیرتر شیوع پیدا کند، ممکن است تأثیر بیشتری بر سلامت آن‌ها داشته باشد، زیرا خطر ابتلاء به نوع شدید بیماری و مرگ‌ومیر در میان افراد دارای نقص ایمنی، مانند افراد مبتلا به HIV که تحت درمان هستند بیشتر است.

 وی گفت: علاوه بر تشخیص این بیماری از روی علائم، یکی دیگر از راه‌های تشخیص این بیماری از طریق تستPCR  و الایزای اختصاصی این بیماری می‌باشد. 

وی تاکید کرد: با استفاده از واکسن آبله میمون می‌توان تا حدودی از ابتلا به این بیماری مصون ماند و همچنین راه‌های از جمله پخت کامل تمامی غذاهای حاوی گوشت، استفاده از ماسک، پرهیز از تماس یا لمس حیوان آلوده، رابطه جنسی ایمن، رعایت بهداشت فردی پس از تماس با افراد، حیوانات و لوازم آلوده به پیشگیری از ابتلا به این ویروس کمک خواهد کرد.

به گفته وی استاندارد کنونی برای درمان، تکوویریمات است، یک آنتی‌ویروس که به‌طور خاص برای درمان عفونت‌های ارتوپاکس‌ویروس، ویروس‌هایی مانند آبله و آبله میمون در نظر گرفته شده‌است. این دارو برای درمان آبله میمون در اتحادیه اروپا و ایالات متحده تأیید شده‌ است. سیدوفوویر یا برین‌سیدوفوویر نیز ممکن است مفید باشد.

این متخصص بیماری‌های داخلی توصیه کرد: درمان بیماری آبله با روش‌های مصرف مایعات، مصرف داروی ضد ویروس تکوویریمات، مصرف داروهای تب‌بر و استفاده از پمادهای ضد خارش هنگام بروز خارش روی بثورات امکانپذیر است.