هشتم مهر، برابر با سی‌ام سپتامبر روز جهانی ناشنوایان است. در زمان حاضر نزدیک به پنج درصد جمعیت دنیا ناشنوا یا کم شنوا هستند و در ایران هم ۱۴ درصد کسانی که دارای معلولیت هستند، ناشنوایان هستند.
به گزارش پایگاه روابط عمومی بهداشت و درمان صنعت نفت گچساران؛ هدف از نامگذاری روز جهانی ناشنوایان، ارتقای فرهنگ ارتباط با ناشنوایان، دانسته‌هایی از زبان اشاره و آگاهی سیاست‌مداران و همچنین عموم مردم از مشکلاتی است که این قشر با آن رو به رو هستند.
از سال ۱۹۵۷ میلادی همه ساله هفته آخر سپتامبر مصادف با سالروز فوت «دکتر شرایر» اولین رئیس ناشنوای فدراسیون ناشنوایان و دانشگاه گالوت به عنوان هفته جهانی ناشنوایان نامگذاری شده است و به کشور‌ها اختیار داده شده یکی از روز‌های هفته مذکور را در کشور خود به نام روز جهانی ناشنوایان نامگذاری کنند.
نخستین بار در سال ۱۹۵۱ و در شهر رم ایتالیا بود که فدراسیون جهانی ناشنوایان به عنوان نهادی غیر دولتی برای حمایت از ناشنوایان تشکیل شده و به رسمیت شناخته شد. هدف از تشکیل این فدراسیون که بیش از ۱۳۰ کشور جهان در آن عضو هستند، احقاق حقوق ناشنوایان، شناسایی و بهبود مشکلات و موانع بر سر زندگی روزانه آنها و نیز فراهم آوردن شزایط تحصیل، اشتغال و زندگی برابر با سایر افراد جامعه است.
فدراسیون جهانی ناشنوایان همواره بر برابری، حقوق بشر و احترام برای همه افراد، فارغ از رنگ و نژاد، ملیت، جنسیت، سن و سال و عواملی از این دست تاکید ورزیده و در راه تحقق این امر گام بر می‌دارد.
از اهداف تعریف شده توسط فدراسیون جهانی ناشنوایان برای برگزاری جشن‌های این روز می‌توان به ارتقای سطح دانش مردم عادی از مشکلات ناشنوایان در سراسر جهان، انگیزه بخشی به ناشنوایان برای یادگیری زبان اشاره به عنوان یک ضرورت، آماده سازی و تهیه بستر‌های مناسب برای ناشنوایان و حمایت از آنها برای دسترسی به حق تحصیل و فناوری‌های مدرن اشاره کرد.
در ایران نیز از سال ۱۳۸۰ شورای فرهنگ عمومی، با پیشنهاد روز ۸ مهرماه به عنوان روز جهانی ناشنوایان در ایران موافقت کرد.
فدراسیون جهانی ناشنوایان"ایجاد جوامع فراگیر برای همه Building Inclusive Communities for All" را به عنوان شعار سال ۲۰۲۲ روز جهانی ناشنوایان انتخاب کرده است.
دنیای ناشنوایان پر از سکوت است، سکوتی سرشار از حرف‌های ناگفته که دغدغه‌های این قشر از جامعه را در بردارد.
ناشنوایان ناگفته‌های زیادی در سکوتشان وجود دارد، ناگفته‌هایی از جنس نامهربانی که گاهی روح و روان آنها را آزار می‌دهد، ناشنوایی از دسته معلولیت‌هایی است که نیاز به ترحم ندارند بلکه می‌خواهند برای رفع مشکلات و دغدغه‌هایشان دلسوزانه اقدامی شود.
حس شنوایی زیباترین و دلنشین‌ترین حس از حواس پنجگانه است و نداشتن آن نه برای دیگران بلکه بیشتر برای خود فرد مساله‌ساز است اما محرومیت از این حس، به هیچ وجه نشان از ناتوانی فرد نیست و بلکه باید آنرا صرفا نوعی کم‌توانی به شمار آورد.
ناشنوایان قادرند در محیط های پر سر و صدا بهترین و موثرترین خدمت را ارائه دهند بدون آنکه ذره‌ای خم به ابرو آوردند و تنها یک ناشنواست که می‌تواند در سکوت مطلق، تمرکزی عمیق برای انجام کارهای حساس داشته باشد.
با این حال فرهنگ و شناخت مردم از این گروه به حد کافی نرسیده و هنوز اغلب آنان ترحم به معلولان به ویژه ناشنوایان را سرلوحه رفتار خود با آنها قرار می دهند، در حالی که به جای نگاه ترحم آمیز به ناشنوایان باید به حقوق آنان احترام گذاشت زیرا یک معلول ترحم نیاز ندارد بلکه نیازمند احترام و درک متقابل است.
نصب علایم هشدار دهنده نوشتاری در مکان‌هایی که علائم صوتی هشدار دهنده وجود دارد، حضور رابطان مسلط به زبان اشاره در مکان‌های عمومی برای راهنمایی ناشنوایان، پخش زیرنویس در برنامه های پرمخاطب صدا و سیما به عنوان رسانه ملی، نصب تابلوهای راهنمایی ویژه ناشنوایان، نصب تلفن‌های ویژه ناشنوایان در اماکن و معابر عمومی، حضور رابطان شنوایی در دانشگاهها، جذب و استخدام ناشنوایان در مشاغلی که نبود حس شنوایی مشکلی در انجام وظیفه ایجاد نمی‌کند و وجود فرهنگ مواجهه صحیح با یک معلول ناشنوا یا کم شنوا، بخش‌هایی از ضرورتهایی است که باید در جامعه رعایت شود تا این افراد بتوانند از حقوق خود بهره‌مند گردند.